اثربخشی آموزش راه‌حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان

مقدمه: در سال­های اخیر، توجه به کیان خانواده و عوامل مؤثر بر آن، موضوع پژوهش­های متنوعی بوده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین  اثربخشی آموزش راه­حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان بود. مواد و روش ­ها: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه‌کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1394 تشکیل دادند. 20 زوج به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه­های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی Sanaei وBarati (1390) و کیفیت زندگی زناشویی سازمان بهداشت جهانی (1996) بود. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 90 دقیقه­ای هفته­ای یک جلسه، آموزش راه­حل محور اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکرد. بعد از اجرای مداخله آموزشی، داده­ها جمع­آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ­ها: میانگین و انحراف معیار گروه آزمایش در مؤلفه تعارضات زناشویی در پیش­آزمون (08/6 ± 00/150) و در پس­آزمون (20/5 ± 80/107)، در مؤلفه کیفیت زندگی در پیش­آزمون (06/5 ± 40/60) و در پس­آزمون (68/ 3± 75/77)  بود. میانگین و انحراف معیار گروه کنترل در مؤلفه تعارضات زناشویی در پیش­آزمون (30/6 ± 00/149) و در پس­آزمون (93/5 ± 80/150)، در مؤلفه کیفیت زندگی در پیش­آزمون (48/5 ± 10/62) و در پس­آزمون (08/6 ± 95/61)  بود. میانگین مؤلفه­های تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی پس از ارائه مداخله آموزشی بین دو گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معنی­داری بود (001/0>p). نتیجه­ گیری: بنابر نتایج پژوهش حاضر و پیشینه پژوهشی، می­توان روش راه­حل محور را به عنوان روشی کارآمد در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی پیشنهاد نمود.